Genialna książka. Babunia Jagódka rozbiła mój bank. Ze swoją przewrotną moralnością, zamiłowaniem do uciech, przepięknie hedonistycznym podejściem do życia, ale i z mrokiem w duszy, co jakąś wielką krzywdą się być zdaje, wyrządzoną kiedyś, gdzieś. I choć to wiedźma wstrętna, czarostwem się parająca po mistrzowsku ku swej korzyści wszelakiej i niekoniecznie na pohybel całej reszcie, to trudno tej postaci nie pokochać. Choćby ze względu na to, że nie jest do szczętu zła, choć na pierwszy rzut oka takie wrażenie sprawiać może. To jest tak pięknie i fascynująco nakreślona postać, że w zachwycie pozostaję i z zazdrością patrzę na jej poczynania.
Niezwykle ciekawa Nibylandia, ta wioska w Górach Żmijowych, gdzie wszelkiej maści cudaki magiczne i zwyczajne wiodą swój żywot trudny. Ale tak po mistrzowsku archetypiczne, że można jak od matrycy odbijać zawsze i wszędzie. Modelowy wzór społeczny zamkniętego środowiska.
Baśń groteska, gorzka, bo uświadamiająca model pewnych zachowań. Ale przypruszona taką świetną dawką humoru, że najpierw jest chichot, a dopiero później chwila zastanowienia, i wówczas śmiechu już jakby mniej się chce. Bo punktuje autorka wszystkie przywary, zazdrość, chciwość, konformizm, nietolerancję. Ale pokazuje również pewien szczególik…marzyć zawsze warto, pragnąć zawsze trzeba, tylko w miarę ostrożnie, bo a nuż się spełnić może.
Jak ja marzę, żeby być taką Babunią Jagódką. Czas mnie już z lekka posunął, charakter parszywy mam od urodzenia, po lesie na golasa latać mogę, ale tylko latem, bom ciepłolubna. I tylko magicznych formuł muszę się jeszcze nauczyć, co by umieć zamieniać ludzi w ropuchy, niech siedzą w palenisku. A paru delikwentów by się znalazło.
Cudowna. Polecam bardzo. Będę tęsknić za Babunią Jagódką i jej światem. Bardzo.
