ale isto to nie byla lachko dlo nich droga.
Zanim wyśły długo łopowiadały
ło tym jak to skromne ziyci z sercym pokochały.
Jako to krowy paść na Łochodziej musiały
albo całymi dniami ziymnioki w polu kopały.
Wspominały swojich umrzytych i ich bytowani,
a teź rozmyślały jaki to będzie, to umiyrani.
Jo tak siedziałach z nimi i dziwałach sie na Jadwiśki,
widzialach łoci milości i zrobione ich róncićki.
Dziśka moja babcinka przyśła wziónść pod rynkym Ciotkym z Burule,
idom se spacerkym łod Siarculi aś do Pietrlue.
Zawrzyłach łoci, łzy mi do nich przyśły,
ale ni ma co wydziwać bo postrodóm zmysły.
Naroz uś ich ni ma.
Mgła zakryła Bukowinym, Jadwiski mi zmizły.
Pón Bóciek mi woło:”Une uś przy Moim piecu sie ucisły.
Siedzóm i zaziyrajóm na Bukowinkym i swoje dómećki,
ale teraz musióm krzóntać niebiański izbećki.”
Pamięci mojej babci i jej przyjaciółki.
Faustyna Pressel
(06.02.2017)
