„JANKO GAJDOSZ”
W pieknej Małąciański dolince
Bywoł se Janko na swej Wyrchowince
Groł se na huślach aji na gajdach
Przy kaplićce spiywoł, na heligonce grywoł.
Małe ptaśki łod rana pociuwały
Jako Gajdosiowe palce po gryfie śmigały
Chodził do strumyćka po żber wody
Coby krowićki napoić, a dać im ochłody.
W starej chałupince łokna pełne wspomniyń
Z dzieciństwa, z młodości aji ze starości
Łobrazy nejświyntsi na ścianach wisiały
To une Gajdosiowi błogosławiyństwa dowały.
Wsiecy ludkowie go radzi mieli
A jak im zagroł to byli wiesieli
Muzyćka leciała po gróniach i lasach
Łopowiadała o starych, ciężkich ciasach.
Jak przyszła starość i ciężko słabota
I procno była każdo robota
Siodoł Janko na strużioku
A huślićki mioł przy boku.
Tak teś zasnął przy muzyce
Kierom kochoł całe życie
Heligonka łostatni dźwiynki grała
Jak Jego duśićka do nieba leciała.
Wiersz : Łukasz Kukuczka z Cisowego
Zdjęcie: Michał Kuźma
