Marie Killick – kobieta, która poprawiła dźwięk świata, ale sama zamilkła

Marie Killick to jedna z tych postaci, które historia techniki często pomija – kobieta, która dokonała czegoś wielkiego, po czym zniknęła z kart podręczników. W latach 40. XX wieku ta niezależna brytyjska wynalazczyni opatentowała igłę gramofonową, która zrewolucjonizowała sposób, w jaki słuchamy muzyki. Jej projekt, wykorzystujący rubinowy rdzeń i precyzyjny profil, sprawił, że dźwięk stał się czystszy, bardziej przestrzenny i pozbawiony charakterystycznego trzasku znanego z wcześniejszych nagrań. W czasach, gdy muzyka była luksusem, Killick sprawiła, że stała się bliższa ludzkim emocjom.

Sukces, który zabrzmiał zbyt krótko

Początkowo wszystko wskazywało na to, że Marie Killick zapisała się na dobre w historii fonografii. Jej igła — nazwana „Sapphox” — była technologicznym przełomem, a popyt na nią rósł lawinowo. Jednak rzeczywistość tamtych lat nie była łaskawa dla kobiet w nauce. Wielkie koncerny, zdominowane przez mężczyzn, nie traktowały jej poważnie. Firma Pye Radio Ltd bezprawnie wykorzystała jej pomysł, co doprowadziło do długiego procesu sądowego. W 1953 roku Killick wygrała sprawę, ale zwycięstwo okazało się puste – wyczerpana finansowo, zbankrutowała jeszcze przed końcem postępowania.

Ciekawostki

• Patent Marie Killick uznawany jest za prekursora współczesnych wkładek gramofonowych, stosowanych do dziś.
• Jej wynalazek zwiększył trwałość płyt winylowych nawet czterokrotnie, co miało ogromne znaczenie w erze przed taśmami magnetycznymi.
• W liście do przyjaciół napisała: „Nie potrzebuję bogactwa, by wiedzieć, że moja praca miała sens.”
• W czasach, gdy niewiele kobiet zajmowało się inżynierią, Marie uczyła się samodzielnie, eksperymentując w domowym laboratorium.
• Jej córka Cynthia przez lata walczyła o przywrócenie pamięci o matce – dopiero w XXI wieku BBC przypomniało jej historię w cyklu o zapomnianych wynalazczyniach.

Ostatnie akordy ciszy

Po procesie i utracie majątku Killick zniknęła z życia publicznego. Mieszkała w prowizorycznych warunkach, utrzymując się z drobnych napraw i pomysłów, których nikt już nie chciał finansować. Zmarła w 1963 roku – zapomniana przez przemysł muzyczny, który jednak do dziś korzysta z idei, które wymyśliła. Jej los to opowieść o geniuszu i niesprawiedliwości, o kobiecie, która oczyściła brzmienie świata, ale sama zniknęła w jego ciszy.