Urodził się 8 maja 1892 roku w Staniaławowie. W roku 1910 został członkiem Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”.
Dwa lata pózniej dowódcą 24 Polskiej Drużyny Strzeleckiej w Stanisławowie.W 1913 roku rozpoczął służbę w Armii Austriackie, a rok pózniej został kapralem w austriackim 58 Pułku Piechoty. Swój chrzest bojowy przeszedł podczas walki i Twierdzę Przemyśl.
1 listopada 1918 został kierownikiem Komisji Likwidacyjnej byłego austriackiego Generalnego Gubernatorstwa w Lublinie. 15 listopada awansował do stopnia kapitana. 1 stycznia 1919 roku przeniesiony do Warszawy i przydzielony do Głównego Urzędu Likwidacyjnego w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Z powodu kontuzji kolana nie brał bezpośredniego udziału w wojnie polsko- bolszewickiej i wojnie polsko ukraińskiej. Od 1 marca 1920 do 15 marca 1921 pełnił służbę w Oddziale IV Zaopatrzenia i Komunikacji Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych , kierowanym przez płk. Jana Niesiołowskiego.
W 1922 roku już jako major służył w Korpusie Oficerów Piechoty, a 1923 roku po uzyskaniu dyplomu naukowego rozpoczął pracę w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego. W roku 1929 roku Stanisław Sosabowski ponownie trafił do Wyższej Szkoły Wojennej, tym razem jako wykładowca. Komendant szkoły gen. Tadeusz Kutrzeba tak określił Sosabowskiego:
„Oficer o szerokiej wiedzy ogólnej, szczególnie w dziedzinie gospodarczo-ekonomicznej w zastosowaniu obrony Kraju. Duży temperament i stanowczość. Inteligencja rozległa, pracuje szybko i wydajnie, we współżyciu trudny z powodu chęci narzucania swej woli. Podporządkowanie się sprawia mu nieraz trudności. Lubi samodzielność i odpowiedzialność. Bardzo skrupulatny i gospodarczy w sprawach finansowych. Zdrowy i wysportowany. Wybitny oficer.” Jednak Sosabowski myślał o powrocie do służby liniowej. Udało się to w 1937 roku, kiedy otrzymał dowództwo 9 pułku w 3 Dywizji Piechoty Legionów w Zamościu. Na tym stanowisku pozostał do 1939 roku, gdy jego życie zmąciła rodzinna tragedia – śmierć młodszego syna. Uzyskał przeniesienie do stolicy, gdzie objął dowództwo 21 pułku piechoty „Dzieci Warszawy”.
3 maja 1939 roku Sosabowski, już jako pułkownik, poprowadził ostatnią przed wojną defiladę piechoty.
Zmobilizowany w sierpniu 1939 roku 21 pułk (w składzie 8 Dywizji Piechoty) został przydzielony do Armii „Modlin”. 3 września 8 Dywizja otrzymała rozkaz m kontruderzenia na zgrupowanie niemieckie, które przerwało polski front pod Mławą. Starcie pod m Gruduskiem zakończyło się klęską. Jedynie 21 pułk wykonał swe zadania zaczepne i zachowując zwartość wycofał się. Płk Sosabowski poprowadził swych żołnierzy do Modlina i Warszawy, zbierając po drodze niedobitki innych oddziałów. 14 września powierzono mu dowództwo odcinka obrony stolicy „Grochów”. Za wybitne dowodzenie oraz bohaterstwo na olu walki gen. Juliusz Rómmel,
dowódca Armii „Warszawa” odznaczył go Krzyżem Virtuti Militari V klasy.
W tym samym roku wstąpił do organizacji o nazwie Służba Zwycięstwu Polski, w której otrzymał zadanie przedostania się do Francji.
W lutym 1940 został wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty
dywizyjnej 1 Dywizji Piechoty, która 3 maja 1940 roku została przemianowana na 1 Dywizję Grenadierów . Następnie był słuchacze dwumiesięcznego kursu taktyki artylerii w Mailly-le-Camp . W kwietniu 1940 został wyznaczony na stanowisko dowódcy piechoty dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty. W kwietniu 1940 roku dywizja przeniosła się do obozu w Parthenay .Tam zastał ją początek działań na froncie zachodnim. Mimo nalegań dowódców jednostki i polskiego rządu, Francja zwlekała z dostarczeniem niezbędnego aopatrzenia. Gdy w końcu sprzęt dotarł, nie było już czasu na wyszkolenie rekrutów. Do
wybuchu działań wojennych jedynie ok. 3150 żołnierzy (spośród 11 000) otrzymało broń.
Wobec tego dowódca dywizji gen. bryg. Rudolf Dreszer podjął 16 czerwca decyzję o przebijaniu się jednostki w kierunku portów atlantyckich. 19 czerwca Sosabowskiemu udało się dotrzeć do portu w La Pallice, skąd wraz z 6000 żołnierzy Dywizji został ewakuowany do Wielkiej Brytanii.
We wrześniu 1941 roku Sosabowski został dowódcą I Brygady Spadochronowej. Polak łudził się, iż jego jednostka, nabywająca doświadczenia podcza żmudnych ćwiczeń na Wyspach Brytyjskich zostanie wysłana do Polski, aby tam wspomóc walczące podziemie. Niestety, I SBS nigdy nie trafiła na front w Polsce. Mimo nalegań, nie wspomogła walczących powstańców w Warszawie w 1944 roku.
W lipcu 1948 gen. Stanisław Sosabowski został zdemobilizowany. Miał już wtedy przy sobie ociemniałego syna wraz z żoną, których udało się ściągnąć z Polski. Pozostał na emigracji w Wielkiej Brytanii i pracował jako robotnik magazynowy w fabryce silników elektrycznych, później telewizorów. Zmarł na zawał serca 25 września 1967 w Londynie.

{source}
<!– You can place html anywhere within the source tags –>
<iframe width=”640″ height=”360″ src=”https://www.youtube.com/embed/8jw92uI0tRs” frameborder=”0″ allow=”accelerometer; autoplay; encrypted-media; gyroscope; picture-in-picture” allowfullscreen></iframe>

<script language=”javascript” type=”text/javascript”>
// You can place JavaScript like this

</script>
<?php
// You can place PHP like this

?>
{/source}

Artykuł: Historia Polski dzień po dniu -Partner Radia Istebna