Coby łoći wykómpać
W złocistej słónećnej strudze.
Wychodzim se w kośiuli
I bosu na pociyni,
I gabaryjok śpanujónc w nogawicach,
Dziwóm się jako stowo stworzyni.
Jako się ze słónećnej kómpieli
Wychylo po cichu, pómału,
Jako iskrzi mi w łoci iskrami,
Ażie mie łechcójm, bolóm.
Kohót za ścianóm, na placu,
W nejgłośniyjsi tón bije,
Zadowolóne koćiacko
Mrući, sfijajónc się w źmije.
Piwónie, jadwiśki, kralki
Głowy hore podnosióm,
Widno, iźie raniyjśi słóńce
Z wielkóm witajóm rozkośióm.
Wróble, łobsiadły gelyndry
Mostećka, ześiotane świergocóm,
Iźie łOlza w promiyniach ranka
Z takóm się poli mocóm.
Wysokim gróniym się smyći,
Drabiniasty wóz z Jabłónkowa,
na drabinach siedzóm ludzie,
Głowym ugniato głowa.
Wśiecy się prziźiyrajóm
Zielónej, rosistej łónce:
Ni mógło ji w lasów załómie
Słóńce łosuśić gorónce.
Na śkarpach młodziutki smyrećki
nad pól łowsianych miedzóm,
Prawie do łokiyn chałupek
Schybujóm swóm rosym świyźióm.
Kierysi biołóm wystyrćił rynkym
łO tym poranku, w tyj jarzi,
I biołóm powiywo chustećkóm,
jakoby mie witoł nejbarrzi.
Hónym się ubiyróm, na stole
Stawióm bukiecik kralek,
Świóntećne kozujym zrychtować śniodani,
Za chwilym uściskóm „poranek”…
Jest to przekład gwarowy wiersza Jana Kasprowicza „Poranek”. Autor przekładu – Andrzej Suszka
Trudniejsze wyrazy:
jor, jarzi – wiosna
lygać – kłaść się spać
nogawice – spodnie góralskie ze sukna
śpanować – zaciągać
gabaryjok – pas skórzany
pociyni – zadaszony taras kamienny wokół chaty
jadwiśki – astry
kralki – margerytki
gelynder – poręcz
ześiotany – tu: speszony
hónym – szybko
wystyrćił – tu: wyciągnął
