(…) Trudno przebaczyć komuś, kto nie ma sobie nic do zarzucenia. Ludzie nie umieją przełknąć krzywdy, za którą nikt nie przeprasza, więc próbują oddać ją temu, od kogo przyszła. Jeśli gniew jest duży, oddadzą każdemu, kto się nawinie. A jeśli to gniew bezsilny, zamieni się w nienawiść. Ciężar nienawiści dźwigają potem na własnych plecach, póki nie stracą sił. Wtedy ich przygniecie (…)
(…) Chyba jeszcze nie wiesz, jaką męką jest udawać, że nadążasz za mętnymi aluzjami, których wcale nie rozumiesz, za czymś, czego ci wprost nie powiedzą, bo jednak trochę się krępują. Po co wyskakiwać ze skóry? Trzymajmy się własnej głupoty, ona nas chroni najlepiej (…)
Powieść Magdaleny Tulli „Szum” – jest poetyckim monologiem, w którym życie jawi się jako nieustający szum, który nie pozwala usłyszeć tego, co najważniejsze i który sprawia, że ludzie stają się sobie obcy, nawet jeśli łączą ich bliskie więzi.
Ta proza potrafi zamieszkać głęboko po przeczytaniu. Nie oczekujcie jednak, że będzie Was grzać jak ciepły koc w zimowy wieczór. Raczej przygotujcie się na kłótnię, a nawet złość, bo ta opowieść będzie nieznośna, drażniąca, a nawet potrafi doprowadzić do łez, do wściekłości splecionej z bezsilnością i niezgodą na zastany los. Czytajac zanurzyłam się w niej, jak w nieprzyjemnym, ale hipnotyzującym śnie, którego obrazy wymalowane są w szarościach, a świat lubuje się w tym najstraszniejszym rodzaju ciszy…
I mimo, że nie zawsze w czasie czytania było to miłe uczucie, to coś szeptało, żeby dotrwać do końca, żeby nie zostawiać na pastę losu tej dziewczynki, żeby …. i w tym miejscu zakończę swoje odczucia i … zachęcam do przeczytania . Szum” to niewątpliwie książka, która uwodzi na wysokich akordach emocje.
Karolina Kaźmierczak.
( Polecam również ” Wysokie Szpilki ” tej samej autorki, o tej książce następnym razem )
