{gallery}/media/jw_sigpro/users/0000000615/skocznia{/gallery}
Kiejsi w Kóniokowie w Grapce była śiumno drzewiano skoćnia narciarsko, na kierej były aji rozgrywane łogólnopolski zawody w skokach. Łoto porym zdjyńć z zawodów rozgrywanych przed II wojnóm światowóm w Kóniokowie… Moźie kiery co wiyncel pamiynce ło tyj skoćni?
Grapka – nieistniejąca skocznia narciarska w Koniakowie o punkcie konstrukcyjnym K45. Skocznia została otwarta 3 stycznia 1932 roku. Zaraz po otwarciu odbyły się inauguracyjne zawody. Najlepszym zawodnikiem okazał się Tadeusz Zaydel z Zakopanego, który skoczył 31 metrów. 20 grudniu 1936 roku zawodnik Wisły Zakopane Bochenek, oddał skok na odległość 40,5 m, tym samym pobijając rekord koniakowskiej skoczni. W latach 70. XX wieku trenerem klubu „ROW Rybnik” został Leopold Tajner. W 1971 roku Tajner wybudował tu sztuczny rozbieg, dzięki czemu obiektowi przyznano licencję i mógł stać się areną oficjalnych zawodów. (Wikipedia)
Rekord skoczni ustanowił Bogdan Papierz w 1983 r., który skoczył na odległość 51 metrów
Pierwsze skoki na nartach w Koniakowie oddano już w 1923 roku. Wiadomo, że po biegach terenowych narciarze organizowali sobie zawody w skokach. Niespełna 10 lat później powstała w Koniakowie jedna z najstarszych w tym regionie profesjonalnych skoczni. Otwarto ją 3 stycznia 1932 roku. Wybudowana została przez miejscowych narciarzy, według planów kpt. Loteczki. Skocznia została poświęcona przez miejscowego proboszcza, a zaraz potem rozegrano na niej inauguracyjne zawody. Na starcie stanęło dziewięciu zawodników, a najlepszy okazał się T. Zeydel z Zakopanego, który pofrunął na odległość 31 metrów. Skocznia powstała na górze Ochodzita, na niezalesionym stoku w miejscu zwanym Grapką. W celu właściwego przystosowania terenu wycięto drzewa na zeskok i postawiono kamienny próg. Ponieważ w tym miejscu znajdowały się pola uprawne, latem ów próg chowano w stodole. (ze strony skijumping,pl)
Jej cechą charakterystyczną była bardzo stroma bula, komu udało się ją przeskoczyć, ten osiągał dobre wyniki. Właśnie w Koniakowie trenowali przyszli olimpijczycy – Jan Legierski i Stanisław Kawulok. Skocznia ta posiadała jednak kilka wad. Pokrywa śnieżna utrzymywała się tu stosunkowo krótko, gdyż obiekt położony był na południowym stoku. Dlatego też odbywały się tam głównie zawody, treningi często musiano przenosić na inne skocznie. Poza tym tuż pod progiem biegła droga do przysiółka Kosarzyska. Organizatorzy obawiali się, że w razie upadku na rozbiegu mogłoby dojść do tragedii. Zdarzało się, że w momencie wykonywania skoku tuż pod progiem przejeżdżał wóz ciągnięty przez konia. (ze strony skijumping.pl)
7 marca 1993 roku odbył się ostatni konkurs na skoczni. Zorganizowano nietypowe zawody drużynowe, które obejrzało ponad tysiąc kibiców. W rodzinnych duetach skakali ojcowie z synami. Wystartowało siedem par: z Koniakowa, Istebnej i Jaworzynki. Zwyciężył duet Jan i Daniel Krężelokowie z Koniakowa. Po tych zawodach zeskok zaczął zarastać, skocznia popadała w ruinę. W późniejszych latach teren skoczni został rozparcelowany pod domy mieszkalne. Dzisiaj po skoczni nie ma prawie żadnego śladu. (Wikipedia)
zdjęcia zaczerpnięte z portalu Narodowego Archiwum Cyfrowego
