Pokochołech całóm duśióm
uź jako małe dziećie.
Ukochołech naśie lasy
I chór ptośków, kiery spiywo
A nejwiyncel naśióm ziymiym
Źie nas źiwi i łodziywo.
Ukochołech naśich skrzipków
Dy growali młodym w tany
W nuty gajdów i hóślićek
Siodywołech zapoćiuwany.
Ukochołech górski naród
Co do pracy, śpiywki skory
Prawi bojtki i legyndy
W długi zimowe wiećiory.
Ukochołech staróm matkym
Choć roki jóm przigiyny ku ziymi
I drewniane ty kaplićki
Ze świóntkami rzeźbiónymi.
Ukochołech i Ćiadećkym
Co łod downa swe toći wody
Tu grywołech na piśćiołce
kiedy byłech jeśćie młody.
Ukochołech beskidzkóm ziymiym
Źie łobiylim darzi, chlebym
I skowrónka śiare ptaśiyn
Co furko se popod niebym.
Choćbych łodeśieł stela daleko
To inacyl się nie stanie
Jo powrócim tu, zostanym
Bo tu moje je kochanie.
Autor wiersza – poeta ludowy z Motycza na Lubelszczyźnie – Czesław Maj
tłumaćiyni na gwarym istebniańskóm – Ondrzej Suśka z łOgrodu
Na zdjęciu – widok z Ochodzitej na Kośiarziska, Pańskóm Łóąkym, Rómbanicym, Beskid Źiwiecki i Tatry, autorka zdjęcia Gabriela Jaworowska
