Są takie filmy, które nie potrzebują wielkich wydarzeń ani spektakularnych zwrotów akcji, żeby poruszyć człowieka do głębi. „Zatrzyj ślady” to właśnie jeden z tych cichych obrazów, które wchodzą do środka i zostają tam długo po napisach końcowych.

To historia ojca i córki, którzy mieszkają w lesie. Sami, poza światem. Nie dlatego, że chcą się bawić w przygodę. Raczej dlatego, że dla niego – z jego traumą, z jego cichym cierpieniem – inny świat już nie istnieje. A ona? Ona po prostu go kocha. I to jej wystarcza. Do czasu.

Ten film jest jak wędrówka – powolna, pełna chwil, w których trzeba przystanąć i wsłuchać się w szum drzew albo w bicie własnego serca. Tu nie ma hałasu, nie ma tłumu. Jest intymność. I wybory. Trudne, czasem bolesne, ale zawsze prawdziwe.

To opowieść o wolności. Takiej, która nie mieści się w miejskich mieszkaniach i papierach z urzędu. O tym, jak bardzo potrzebujemy bliskości, nawet jeśli nie umiemy jej nazwać. I o miłości, która nie zawsze wie, jak wyglądać, ale zawsze wie, gdzie być.

Jeśli macie ochotę na film, który zostawia przestrzeń – na myślenie, na wzruszenie, na oddychanie – to właśnie „Zatrzyj ślady” jest takim filmem. Usłyszcie ten szept. Bo może to nie tylko opowieść o nich. Może to też coś o nas.

Oglądaj: https://www.cda.pl/video/2764638eb