Wszak wszystko przemija, lecz nie iskra duszy,…
bo nigdy nie zatrzesz śladów tamtych stóp.
Pomimo, że skronie czas wkrótce przyprószy,
to poprzez uczynki oceni nas Bóg.
Może gdzieś daleko kiedyś się spotkamy, a
w pierwszym dotyku będzie dawna treść.
Wśród zielonych dolin przykrytych turniami,
w najmniejszym kamyku dostrzeżemy sens.
A wraz z nurtem rzeki, gdzieś za horyzontem
wciąż krąży złowieszczo szarobury kruk.
Spogląda z nadzieją na kwiaty pachnące.
Kiedyś spadną pąki, niczym włosy z głów.
A pod nagą brzózką liście zasmucone,
w poszumie listowia potok ciepłych słów.
W nim uśmiech z przeszłości,
jak zawsze wieczorem osuszy zmartwienia kojąc każdy ból.
Nie sposób przewidzieć, to co los przyniesie,
a w gęstwinie tłumu gubisz serca rytm.
Po życia młodości wnet nadejdzie jesień,
lecz iskierka duszy wciąż będzie się tlić.
autor( Zefir)
