W III wieku p.n.e. kapłan babiloński Berossos skonstruował udoskonalony zegar słoneczny w postaci półkolistej czaszy, z której obrzeża wystawał poziomy gnomon.
Stosowany w nowoczesnych zegarach słonecznych, ukośny gnomon wycelowany w kierunku Gwiazdy Polarnej wprowadził w pierwszej połowie XIII wieku n.e. Marokańczyk Al.-Marrakuski.
Najdawniejsze informacje o używaniu w Egipcie zegara wodnego pochodzą z XVI wieku p.n.e. W III wieku p.n.e. Ktesibios z Aleksandrii skonstruował udoskonalony zegar wodny, w którym – dzięki pomysłowemu układowi trzech naczyń, oraz zastosowaniu samoczynnego regulatora przepływu wody – uzyskał stałą, równomierną prędkość jej przepływu.
Te wymyślne zegary wodne konstruowano na Bliskim Wschodzie jeszcze we wczesnym średniowieczu. Rozpowszechniły się one w krajach arabskich, a w VI wieku n.e. dotarły do Chin, gdzie zastosowano do ich napędu koło wodne.
Około 724 roku, chiński wynalazca i astronom Liang Ling – Can wyposażył je w wychwyt, stwarzając w ten sposób właściwie zegar mechaniczny.
Zegary mechaniczne napędzane ciężarkami narodziły się w Europie w XIII wieku.
W XIV wieku wprowadzono do nich chiński wychwyt – powstało wtedy wiele zegarów wieżowych. W XV wieku powstał zegar sprężynowy – za wynalazcę „kieszonkowego” zegara tego typu uważa się Niemca Petera Henleina z Norymbergi (1510 rok).
W 1674 roku Holender Christiaan Huygens wprowadził spiralę stalową (tzw. włos) do balansu, w 1704 roku Szwajcarzy N. F. Duiller i P. J. Deaufe – łożyska kamienne (szafiry), a w 1715 roku Anglik George Graham – wychwyt kotwicowy.
W 1790 roku w Genewie pojawiły się pierwsze zegarki naręczne. W 1842 roku Szwajcar Adrian Philippe wynalazł remontuar, czyli urządzenie pozwalające nakręcać zegarek bez kluczyka. Pierwszy użyteczny zegar wahadłowy skonstruował w 1657 roku Christiaan Huygens. W 1929 roku Brytyjczyk W. A. Marrison wynalazł zegar kwarcowy. W 1949 roku w USA pojawił się pierwszy model zegara elektronicznego
