Nie wiem, czy zdajecie sobie sprawę, że 10 lutego 1996 roku odbył się mecz, który stał się zapowiedzią tego, z czym dziś mierzymy się niemal na każdym kroku. Deep Blue, komputer zaprojektowany przez technologicznego giganta, IBM, pokonał innego giganta – najwybitniejszego szachistę wszech czasów, Garriego Kasparowa. Wówczas mogło się wydawać, że to zjawisko ogranicza się do niszowej dziedziny i dotyka bardzo wąskiej grupy osób. Jednak dzisiaj, 28 lat po tym pojedynku, zdajemy sobie sprawę, że zasięg tego zjawiska jest tak szeroki, że w zasadzie dotyka nas wszystkich. Doświadczenie dominacji maszyny nad człowiekiem staje się uniwersalne i uczy nas pokory, którą coraz bardziej sobie uświadamiamy.
Nie wiem, co wówczas czuł Kasparow, gdy bezduszna maszyna, niezdolna nawet do cieszenia się ze swojego zwycięstwa, pokonała mistrza. Jednak już wtedy mogliśmy zobaczyć, jak maszyna, pozbawiona świadomości, była w stanie przewidzieć i zneutralizować każdy jego ruch. To ma swoje odzwierciedlenie w naszym życiu – czasami wydaje się, że bez względu na nasze działania, wszystko obraca się przeciwko nam. Mimo to, pomimo tej porażki i rosnącej przewagi AI nad człowiekiem, ludzie nadal grają w szachy i znajdują sposób na określenie własnego miejsca w coraz bardziej cyfryzowanym świecie.
Porażka Kasparowa z Deep Blue przypomina nam, że życie to ciągła gra, w której każdy z nas mierzy się z wyzwaniami testującymi nasze umiejętności, determinację i zdolność adaptacji. Sposób, w jaki odpowiadamy na te wyzwania, definiuje nas jako ludzi. To od nas zależy, czy zatrzymamy się na chwilę refleksji i nauki, czy pozwolimy, by strach przed nieznanym sparaliżował nasze działania.
Może dzisiaj, w obliczu tej historycznej daty i otaczającej nas biologiczno-cyfrowej rzeczywistości, nadszedł czas na taką refleksję i zainspirowanie do działania.
