* * *
A kiedy mnie przegapisz
Spóźnisz się jak się spóźnia ktoś
Na ostatni autobus
Przed nocą
[…]
Kiedy mnie przeoczysz
Kiedy pozwolisz odejść
Przegapisz przepuścisz jak w drzwiach
Zupełnie obcą sobie osobę
Która tylko otrze się rąbkiem
Albo zgubi włos na twoim rękawie
Kiedy mnie nie przytrzymasz
Kiedy ci będę nie w porę
Odlecę jak ptaki zamknięte we własne klucze
Przejdę obok
Pozwolę sobie odejść
[…]
Jak to jest z poezją?
Okazjonalny czytelnik nierzadko odbiera dosłownie treść wiersza, a przecież to nie jest proza! Poezja to obrazy, metafory, refleksje, emocje… Bywa tak, że coś z pozoru błahego poruszy jakąś określoną strunę wrażliwości i powstaje utwór, który zahacza o zupełnie inne obszary, nie mówiąc już o interpretacji, która absolutnie nie musi być zgodna z punktem wyjścia autora. Na szczęście w szkołach już nie katują niegdysiejszym sztandarowym pytaniem: „Co autor miał na myśli?”.
Jeśli pokusić się o krótkie ujęcie treści wiersza, powiem – jako nadawca i odbiorca – że odnosi się do mijania się w życiu. Do ludzi, którzy mogliby tworzyć ważne i wartościowe relacje, ale… przegapiają siebie nawzajem.
Czytanie poezji – dobrej poezji! – może sprowokować refleksje, poruszyć emocje i przemyślenia, wzbogacić wnętrze, wpłynąć na inne, głębsze postrzeganie rzeczywistości. Szkoda, że ludzie tak rzadko po nią sięgają…
Nie jest za późno, jest już za późno
Po wpisaniu w internetową przeglądarkę hasła: „Nigdy nie jest za późno…” pojawią się dziesiątki obrazków z różnymi mądrościami, które powinny motywować człowieka do działania, bo przecież… na to czy owo nigdy nie jest za późno. Są jednak obszary, gdzie nijak ma się to powiedzenie do rzeczywistości. Na przykład mówi się, że na miłość nigdy nie jest za późno. Co jednak, jeśli dwoje zna się niemal całe życie, a otwierają się na siebie i miłość w przededniu śmierci, bo czas jest nieubłagany. Bo nie wykorzystało się kilkudziesięciu lat na poznanie siebie i zbudowanie relacji. Bo tylko ocierali się o siebie w życiu, przegapiali się, przechodzili obok… Nikt poza filmowym Benjaminem Buttonem nie młodnieje, a zapewnienia o zatrzymaniu czasu odnoszą się do pobożnego życzenia i kosmetyczek albo chirurgów plastycznych.
Można się w życiu przegapić, można przegapić „swój czas”. Mam na myśli wartościowe znajomości w ogóle. Niekiedy żal tego minionego czasu, lat, które minęły osobno, nieraz w ogóle nie ma świadomości, że mogło być inaczej – wszystko zależy od człowieka. I to, co robi, i to, co czuje i czego żałuje albo nie. Znam ludzi, którzy przegapiają możliwości podsuwane im przez los, przypadek, Boga… A w zamian przyjmują bolesną albo zgorzkniałą samotność.
Zbawienny brak doświadczenia
Nie wiem, jak to jest żyć z brakiem drugiego człowieka. Nie wiem, nie doświadczam, nie rozumiem tego i nie chcę. Zdarza mi się czuć osamotnienie, ale zaraz potem przychodzi refleksja, że ani nie jestem samotna, ani sama. Otaczają mnie ludzie, którzy są mi bliscy na różnorodnych płaszczyznach. Staram się nie przegapiać i nie przepuszczać ich jak w drzwiach „zupełnie obcą sobie osobę”, jednocześnie pozwalam na przegapienie siebie, wszak każdy człowiek powinien mieć wybór.
Niczego nie żałować
Jedna z moich życiowych zasad – nie żałować własnych decyzji. To mi się udaje. Mnóstwo miałam tych mniej lub bardziej ważnych życiowych wyborów, ale nawet jeśli nie były trafne, to ich nie żałuję. Myślę, że ma to wpływ na fakt, w jakim teraz punkcie jestem i jak czuję się z samą sobą, a czuję się dobrze. I mam w swoim otoczeniu dobrych ludzi, których nie przegapiłam.
Gdy wyczuwam bratnią duszę, kogoś z podobnymi wartościami, celami czy temperamentem bliskim mojemu – otwieram się na znajomość, na relację. Jeśli jest odzew, recepta na koleżeństwo dobrosąsiedztwo czy przyjaźń – gotowa. Jeśli zainteresowania nie ma, jest tak jak w wierszu: przegapisz kogoś, przeoczysz, nie przytrzymasz, pozwolisz odejść, spóźnisz się jak na ostatni autobus… Ale przecież każdy ma wybór, nie tylko ja.
