Uznajemy za wielkie osiągnięcie to, że potrafimy rozmawiać. Pomijam oczywiście sytuacje, kiedy rozmowa się nie układa i słowa zamiast łączyć – dzielą. Mając dar układania słów – jedni większy, inni nie tak znowu dobry, ale jednak – wyprzedziliśmy wszystkie inne istoty na ziemi. Tak dalece, że zupełnie zatraciliśmy możliwość nawiązywania kontaktu. Tymczasem wystarczy zamilknąć, być cierpliwym, a wtedy każde stworzenie zrozumie, że wyciągnięta ręka to znak pojednania i z ufnością można na niej nawet usiąść. Nie trzeba żadnych słów – gest wystarczy. Ale taką relację buduje się cierpliwie i w milczeniu, co najwyżej – szeptem. Szkoda, że czasem przegadujemy nasze relacje, zamiast cierpliwie, bez wielkich słów – budować. Cierpliwość przynosi magiczne chwile, warto o tym czasem pomyśleć i posłuchać ciszy, świergotu ptaków, szumu wiatru…
