Początki pantomimy sięgają VI–IV w. p.n.e. W czasach nowożytnych w Europie pantomima obecna była w występach tancerzy, akrobatów oraz aktorów teatrów jarmarcznych i komedii dell’arte. Koniec XVII i XVIII w. to rozkwit pantomimy we Francji i Anglii, gdzie tworzono swobodne gatunkowo duże formy cyrkowo-teatralne i pantomimy w teatrach stacjonarnych.
W pierwszej połowie XIX w. Jean Gaspard Deburau skodyfikował pantomimę na nowo, tworząc oryginalną postać Pierrota, którego charakteryzował biały kostium, czarna czapka, wybielona twarz podkreślająca mimikę. Popisy akrobatyczne i przerysowane sceny ustąpiły miejsca subtelniejszej formie pantomimiy przekazującej filozoficzną refleksję nad kondycją człowieka. Pantomima XX wieku była materiałem do eksperymentu zarówno od strony formalnej, ale też artystycznej i intelektualnej.
Najważniejszymi twórcami pantomimy byli Jacques’a Copeau, Etienne’a Decroux i Marcela Marceau, jednak to Henryk Tomaszewski zmienił sposób myślenia o pantomimie tworząc ideę pantomimy zespołowej. W 1956 roku Tomaszewski podjął się pierwszych prób stworzenia nowego języka teatru ruchu, a powstały w 1958 Wrocławski Teatr Pantomimy do dzisiaj jest jedynym repertuarowym teatrem pantomimy w Polsce, który wciąż inspiruje kolejne pokolenia mimów.
fot. net.
