No właśnie, jacy jesteśmy naprawdę? Zwykle w którymś momencie tego typu rozważań, o ile nie na koniec dywagacji, powinna się pojawić odpowiedź na kluczowe pytanie, ale jak odpowiedzieć na – w tym wypadku – pytanie retoryczne? Jednak jeśli zadać je na początku, z jednoznaczną odpowiedzią? Proszę bardzo: Nie wiadomo, jacy jesteśmy naprawdę. Niemożliwa jest jednoznaczna odpowiedź ani tym bardziej tak zwana prawda obiektywna.
Udajemy. Nie ujawniamy się. Kłamiemy, fałszujemy się przed innymi, przed samymi sobą. Chcemy pokazać się od jak najlepszej strony, zbić kapitał, jak najlepiej się sprzedać, wystawić na ogląd, na licytację. Takie szkolne dwa palce w górze podparte ruchami jak na sprężynie i głośnym: „Ja, ja!” Ja jestem lepszy, ja wiem więcej, umiem lepiej, wyglądam piękniej! I… jest to naturalne! Mamy to wpisane w naturę. W mniejszym lub większym stopniu rozpychać się łokciami, zdobywać, osiągać, mieć. Tu nasuwa mi się na myśl znakomity wiersz Tadeusza Różewicza List do ludożerców. Jakże on dobrze ujmuje niektóre aspekty życia, funkcjonowania człowieka w społeczeństwie – ja, mnie, moje…
To naturalne, że przed obcymi chcemy pokazać się od jak najlepszej strony. Nie ma w tym nic dziwnego. Jest to wpisane w naszą naturę, zwłaszcza gdy się przyjrzeć kontekstowi biologicznemu – z tego punktu widzenia jednostka zdrowa, silna, ba! – piękna – daje gwarancje silnych, zdrowych, pięknych genów! Z czysto biologicznego punktu właśnie o geny chodzi, choć zupełnie o tym nie myślimy, co więcej – rzadko mamy tego świadomość. I rzadko mamy świadomość, jak w tym względzie niewiele różnimy się od zwierząt. Kto z nas zauważa zachowanie chorego psa? Czy pies się skarży, jęczy, wyje? Czy cichutko kładzie się w najdalszym kącie i równie cichutko cierpi, byle nie być dostrzeżonym i odrzuconym przez stado? A jak jest z nami? Kto na etapie zawierania znajomości mówi o swoich słabościach, brakach? Jeśli już, to raczej w kontekście kokieteryjnym, na zasadzie: patrz, jaka/jaki ja jestem niedoskonały – zaprzecz temu! Powiedz, że tak nie jest! I co się dzieje? Efekt jest!: Nie, nie jesteś brzydka, nie jesteś głupi, itd, itp… Niestety, po każdym dniu nadchodzi wieczór. Po każdym out door następuje – prędzej czy później – in door. I jak to w domu bywa, zdejmujemy okrycia, buty, często przebieramy się w domowe ciuchy. Zdejmujemy maski. Już nie potrzeba dystansu, już nie trzeba się pilnować, kontrolować, maskować, uważać na słowa, gesty. Nie musimy, jesteśmy u siebie. Możemy się przepoczwarzyć. Możemy się przepotworzyć. Kto nam zabroni? A że kłótnie? A że skwaszone miny bachorów – co mi tam, kto mi zabroni? Ja, mnie, moje…
Maski, maski, maski… Na szczęście maska masce nierówna. Jak w weneckim karnawale – jedna piękniejsza od drugiej, jedna zakrywa całą twarz, inna tylko jej cząstkę, a bywa i tak, że ktoś zamiast maski, założy woalkę…
Posłuchaj:
{source}
<!– You can place html anywhere within the source tags –>
<iframe width=”100%” height=”166″ scrolling=”no” frameborder=”no” allow=”autoplay” src=”https://w.soundcloud.com/player/?url=https%3A//api.soundcloud.com/tracks/1324374778&color=%23ff5500&auto_play=false&hide_related=false&show_comments=true&show_user=true&show_reposts=false&show_teaser=true”></iframe><div style=”font-size: 10px; color: #cccccc;line-break: anywhere;word-break: normal;overflow: hidden;white-space: nowrap;text-overflow: ellipsis; font-family: Interstate,Lucida Grande,Lucida Sans Unicode,Lucida Sans,Garuda,Verdana,Tahoma,sans-serif;font-weight: 100;”><a href=”https://soundcloud.com/radio-istebna” title=”Radio Awangarda – Istebna” target=”_blank” style=”color: #cccccc; text-decoration: none;”>Radio Awangarda – Istebna</a> · <a href=”https://soundcloud.com/radio-istebna/maski-czyli-jacy-jestesmy-naprawde” title=”Maski. Czyli jacy jesteśmy naprawdę” target=”_blank” style=”color: #cccccc; text-decoration: none;”>Maski. Czyli jacy jesteśmy naprawdę</a></div>
<script language=”javascript” type=”text/javascript”>
// You can place JavaScript like this
</script>
<?php// You can place PHP like this
?>
{/source}
