Zakochałam się, zakochałem się... - chyba nie ma człowieka, który wcześniej czy później w swoim życiu tego nie czuł i właśnie tak to nazywał. Co? No właśnie to - ten stan, te emocje, te obsesyjne myśli, idealizowanie, pragnienie ciągłego, stałego kontaktu...
Ostatnio sporo myślę o współczesnym świecie, w pewnych aspektach bardzo odległym od tego, który pamiętam z własnej przeszłości. Staram się nie nadużywać myślenia typu "kiedyś było lepiej", choć w pewnych obszarach jest to oczywiste.
Niedawno znajomy, już randze dziadka, opowiedział mi cudowną historię, jak to jego niemieckojęzyczny wnuk, przy każdej niemal okazji, wznosił rączki do góry z hasłem "opa".
Jakiś czas temu zupełnie przypadkowo, bo na targu staroci w Krakowie, wpadła mi w rękę biografia Agnieszki Osieckiej - "Osiecka. Tego o mnie nie wiecie", autorstwa Beaty Biały.
Gdy ostatnio przeczytałam w jakimś artykule, że całemu przytoczonemu w nim ciągowi zdarzeń winna jest Helena, bo gdyby nie ona, nie byłoby wojny trojańskiej i każdego kolejnego zdarzenia wypływającego z poprzedniego, pomyślałam sobie... No właśnie, co można sobie pomyśleć? Na pewno nie zaszkodzi rozważyć, co by było, gdyby..
... W podziękowaniu za wszystkie wspólne chwile, za pomoc nieocenioną przez lata znajomości, za książki, wiersze, przegadane godziny. Za to, że walczyłaś o naszą przyjaźń za nas oboje. Za to, że jesteś. Dziękuję...
